Kilka słów o mojej pasji

Młodsza Szwedka poprosiła mnie, abym napisała trochę o swojej pasji, a ponieważ ostatni post był z serii: „bardziej na poważnie”, ten postaram się utrzymać w bardziej swobodnym tonie.

W moim przypadku zdarzyło się tak, że z jednego hobby powstało drugie. Można nawet powiedzieć, że wszystko potoczyło się bardzo prozaicznie, by potem zupełnie zmienić mój sposób bycia. To właśnie od pamiętnego spotkania z Andreasem Jonssonem zaczęto nazywać mnie Szwedką. Dzięki „AJowi”, a także mojemu tacie, który zawsze mnie wspiera w kontynuowaniu swoich pasji. Pamiętam, że gdy jechaliśmy do domu żółtym autobusem pełnym ludzi wracających z pracy, mój tata rzekł: „Założę się, że nie uda Ci się pogadać z Andreasem po szwedzku”. Wiedział jak mnie zmotywować, jak sprawić, by ambicja wzięła górę. Od tamtego czasu uczę się tego fantastycznego języka, poznaję Szwecję, mimo przebywania w Bydgoszczy. Początkowo, starałam się uczyć samodzielnie, jednak okazało się to niesamowicie trudne. Zapewne sprawił to także mój charakter... Musiałam więc znaleźć sposób, by przemóc lenistwo. Długo zastanawiałam się, co zrobić, by jakoś zmotywować samą siebie. Wreszcie, po kilku tygodniach, natrafiłam w Internecie na ogłoszenie nauki szwedzkiego. Wbrew pozorom, te lekcje sprawiają mi wiele radości oraz przyjemności. Uczę się trzech języków (co niestety bardzo trudno pogodzić), ale żaden z nich nie sprawia mi takiej satysfakcji jak właśnie szwedzki. Bowiem ta mowa ma w sobie jakąś magię - znam wielu ludzi, do których serca wdarła się szwedzka mentalność i melodyjność ich języka.

Gdy już szwedzki i poznawanie kultury skandynawskiej stały się moją pasją, najbardziej bałam się rozczarowania. Pewnego dnia, tacie udało się spełnić moje marzenie i zabrać mnie do Szwecji. Jeszcze będąc na promie byłam pełna obaw, jednak gdy tylko postawiłam stopę na szwedzkiej ziemi, zrozumiałam, że to właśnie to miejsce pokochałam i już nigdy nie uda mi się go wyrzucić z serca. Tym bardziej, gdy w ciągu tych zaledwie paru dni, udało mi się poznać mentalność Szwedów, to, w jaki sposób spędzają swój wolny czas, ich zamiłowanie do ochrony środowiska oraz to, jak umiejętnie łączą przeszłość i tradycje z przyszłością i nowoczesnością, pozbawiło mnie wszelkich obaw.

Jednak najbardziej pozytywne wydarzenie związane z tą nietypową pasją, miało miejsce, nie tam – na północy, ale tutaj, w moim rodzinnym mieście. Podczas jednego z długich jesiennych wieczorów, razem z moimi wspaniałymi przyjaciółmi, poszliśmy do warsztatu wspomnianego wcześniej przeze mnie szwedzkiego żużlowca, by wręczyć mu urodzinową niespodziankę. Spędziliśmy z Andreasem bardzo miło czas. Opowiadał nam o wszystkim, co tylko nas interesowało. Wreszcie zahaczyliśmy o temat Szwecji. Choć krótką chwilę, przeplatając z angielskimi frazami, udało mi się pokazać sportowcowi, że potrafię trochę posługiwać się jego ojczystym językiem. I wtedy od Szweda padł komplement, którego nigdy bym się nie spodziewała. Pochwalił, zdumiony, mój akcent i wolę walki, by dojść do perfekcji. Te słowa uskrzydliły mnie i od tego czasu, gdy tylko zwątpię, przypominam sobie to wspaniałe uczucie, gdy osoba, dzięki której to wszystko się zaczęło, zdopingowała mnie do dalszego pogłębiania pasji.

Choć wiem, że przede mną jeszcze długa droga i wiele barier do pokonania, by osiągnąć cel, który sobie wyznaczyłam, to świadomość, że mam przy sobie ludzi, którzy zawsze mnie wspierają, sprawia, że mogę być tą samą, trochę szaloną, Szwedką i spełniać swoje marzenia :)  

szwedka

Zapraszamy do komentowania!